Blog Madeira Traverse

Corona heeft wel degelijk een positieve invloed; hier loop ik weer over machtig mooi Madeira met een groep enthousiastelingen. Was dit ook het geval geweest zonder corona?

Overal nemen de besmettingscijfers weer toe en niet zo’n beetje ook, dagrecords worden gebroken. Hier onderweg merken we er niets van. Misschien is het nog rustiger dan normaal, maar dat durf ik wel te betwijfelen. De route die we lopen wordt niet door veel hikers gevolgd. Het is verrassend rustig. Vandaag, de eerste dag tussen Machico en Poiso, komen we wel twee keer een volgeladen Landrover Defender tegen. Zij zijn op safari, zoals dat dan heet, en wij zijn het loslopende wild waar vriendelijk naar wordt gezwaaid.
Op die jeeptrail, die we zo af en toe (moeten) volgen, liggen enorme plassen, het is de afgelopen dagen noodweer geweest maar nu wij er zijn schijnt de zon.

Het is de tweede keer in twee maanden dat ik hier met een groep ben. Gelukkig zijn er nog reizigers die het wel aandurven om op pad te gaan. Madeira kent afgezien van het nodige elektronische papierwerk geen PCR-test barrière. Op het vasteland van Portugal is dat wel het geval, daar heerst een soort staat van beleg. In het hotel zijn ze wel strikt bij het ontbijt. Er liggen stapels plastic handschoenen bij het ontbijtbuffet, beetje raar gevoel om daarmee je croissantje te pakken. Onderweg zijn we in onze eigen bubbel.

Poiso, een 'wilde' , overigens wel gedoogde, kampeerplek zonder voorzieningen, is wel iets veranderd sinds mijn vorige bezoek. Ineens staan er van die zespersoons betonnen picnicbanken met dito tafels, ik check nog even mijn foto's van de vorige keer of het een verzinsel van mijn geest is, maar nee, vorige keer stonden ze er echt niet. Nog een verschil met de vorige keer zijn de lengte van de dagen. Zo net na de kortste dag zijn de dagen echt kort. Ontbijt (pas) om 8 uur, het lijkt wel vakantie!

Dag twee is een van de vele topdagen, zowel letterlijk als figuurlijk. Liep ik vorige keer de hoge route tussen de twee hoogste toppen van Maderia in de mist, vandaag hebben we zicht en zon. De Pico Arierro met parkeerplaats, blitse radarbol en prima cafetaria, is via een spectaculair pad verbonden met de hoogste top, de Pico do Ruivo. Daar zit dan nog wel 500 meter hoogteverschil tussen, al zijn die toppen, met 44 meter verschil, bijna even hoog. De afdaling begint meteen met een graat wandeling met aan beide zijdes enorme ravijnen, zonder de veiligheidshekken zou het een ander verhaal zijn. Diep beneden kijk je in de vallei van Curral das Freiras, 1200 meter lager. Naast lekker veel trappen loopt de route door zes tunnels, die tussen de 5 en ik 100 meter lang zijn. In de rotswand zijn hele galerijen uitgehakt waar je geen tegenligger wil tegenkomen. Je blijft maar dalen en dalen, klopt dat verhaal van die 500 hoogtemeters wel? Ik hoor wat kritische opmerkingen over mijn uitspraak; 'het is een wat kortere dag'.

De klim naar de Pico do Ruivo wordt beloond met het terras van de gelijknamige berghut. Wel in de mist. Maar de koffie, cola, biertje en/of cake smaken goed. Cake is de typerende zoete snack van Madeira en, voor zover ik dat kan beoordelen, altijd zelf gebakken. Onze minikampeerplek ligt even verderop langs het pad richting de top. Er is eigenlijk niet voldoende plek voor al onze tenten, maar het moet nu eenmaal passen. Zelfs voor de tarp is er een plekje, na het mooie weer van de ochtend is het hier nu guur en fris. De tent van M & M wordt half overdekt door de tarp en zo vinden we allemaal een plekje uit de wind. De volgende ochtend staan de ijskristallen op de grond, het heeft gevroren! Voordat we op pad gaan beklimmen we eerst natuurlijk nog even de top.

Ook vandaag kun je nog goed de gevolgen zien van de storm die over het eiland woedde de dag voor onze aankomst. Omgewaaide bomen zijn klim en klauterobjecten, even verderop is het pad zo goed als weggespoeld, nog een zo'n buitje en dan ... Het is een daaldag, hoe kan het ook anders. We lopen over de topkam die het eiland scheidt in de droge zuidelijke en natte noordelijke kant. Hier boven loopt dat natuurlijk in elkaar over al hebben we mazzel, pas na de lunch lopen we even in de wolken. Tot aan onze kampplek houden we het droog, die nacht regent het de hele nacht en 's ochtends is het weer droog.

Ruim 2100 kilometer aan levada's telt het eiland, vanochtend volgen we een van die levada's. Deze op Moorse architectuur geïnspireerde waterkanalen zijn vanaf de 16e eeuw op het eiland aangelegd om regen/irrigatiewater van het natte noordwesten naar het drogere zuidoosten te brengen. De onderhoudspaden erlangs vormen de meest ideale wandelpaden die je maar kunt verzinnen. En er zijn tunnels! Vanochtend doen we er twee lange vlak achter elkaar. Lang betekent hier serieus lang, eentje van 500 meter en eentje van 1000 meter. Door de vele regenval staat het begin van het pad in de tunnel van de eerste ietwat onder water. Naast je stroomt het water door een diepe geul, hoe diep eigenlijk? De rugzak plus je eigen lengte hebben geen rol gespeeld bij het ontwerp van die tunnel, hmm. Mooi is het allemaal wel. Na onze 500 meter inloop tunnel volgt de 1000 meter lange die gelukkig wel iets hoger is uitgehakt. Daar klinkt een onheilspellend gegrom aan het einde, het blijkt een waterval te zijn die in de tunnel stroomt.

Met deze groep volg ik een andere afdaalroute vanaf de onze kampeerplek bij de mystieke bossen van Fanal. Op de kaart staat er een mooi stippellijntje bijna loodrecht op de hoogtelijnen getekend, bijna 600 meter omlaag en omlaag, no mercy. Schiet wel lekker op natuurlijk. Eenmaal beneden, op 500 meter boven zeeniveau, volgen we een oud karrespoor naar Ribeira da Janela. Door het uitgespreide dorpje heen dalen we verder en verder over onwaarschijnlijk steile weggetjes naar de zee. Een laatste klimmetje over de oude weg hoog boven het water van de Atlantische oceaan en we zijn in Porto do Moniz. Hier sluiten we onze week af met een duik in de Natural Swimming pools tussen de lavarotsen, klinkt bijzonder en dat is het ook!

Madeira is mooi.