Blog Tasmanië Western Arthurs 2019

“This is the most spectacular walk in South-West Tasmania. Some who venture into this range are rewarded with dramatic views of beautiful lakes and rocky, quartzite crags that make up this complex range. Others are greeted with persistent mist, driving rain and, occasionally, violent storms for which the range is famous. Whatever the weather, a visit to the Western Arthur Range is an experience never forgotten. “

En zo is het. Alle bovengenoemde ingrediënten waren de afgelopen week aanwezig maar vooral de ‘persistent mist, driving rain and, occasionally, violent storms’. Alleen niet ‘occasionally’ maar dagen achter elkaar.

Mooi was het wel.

De aanloop - heerlijk door de modderheenlopenspringenplusriviertjesdoorwaden- dag vanaf het drop off point naar de Junction Creek scheen de zon, s’avonds en s’nachts viel de eerste regen. De klim naar het topplateau en verder over de kam in mixed weather; de aankomst bij Lake Cygnus in een sneeuwstorm. Maar wel mooi.

s’ Ochtends wakker worden en ‘s nachts wakker gehouden door/met de tenten onder een flink pak sneeuw. Met z’n allen ontbijten onder de tarp en dan wel op pad naar Lake Oberon. Op de kam pakken we de ‘moeder der hagelbuien’ storm mee, als schapen schuilen we op een hoopje in de betrekkelijke luwte van een rotswand. De hele dag gaat het door de mistflarden in de wind op de bergkam op en neer, dan weer eens oostelijk, dan weer eens westelijk van de graat. De 4 uur planning worden er uiteindelijk 8, in de afdaling naar Lake Oberon stuiten we op een - volgens de beschrijving - eenvoudige afklim. Nu die wand onder de natte sneeuw ligt is eenvoudig niet meer van toepassing, het touw komt goed van pas.

Net voor het donker zijn we bij de kampplek, drie in het taaie struikgewas verborgen houten plateaus die beschutting geven tegen de razende wind en sneeuwjacht. Net voor middernacht kruip ik m’n slaapzak in, iedereen ligt ‘warm’ en met gevulde maag (plus warme kruik) in bed.

De volgende ochtend lijkt het weer iets beter maar dat is van korte duur. Al snel waait en hagelt en sneeuwt het weer, pittige buien. De sfeer is prima. Het weerbericht is stabiel slecht weer, vandaag blijven we hier, in het programma is er niet voor niets een reserve dag ingebouwd. De dag wordt gevuld met eten, podcasts en muziek luisteren, naar de vallende sneeuw luisteren. Na enige tijd kom je in een soort acceptatie modus; gewoon liggen in je tent en proberen om niet met je slaapzak tegen de vochtige binnentent aan te komen wat natuurlijk kansloos is. Ook de volgende dag is het weer te slecht om de betrekkelijke veiligheid van onze kampeerplek te verlaten, we blijven nog een dag.

Na 60 uur in de tent te hebben gelegen is het tijd om te gaan. Het is warmer geworden, lees het vriest niet meer, en veel van de op de grond liggende sneeuw is gesmolten. Om alles uit het ‘goede’ weer te halen combineren we vandaag 2 etappes, we lopen in 1 keer terug naar Junction creek. Na een pittige tocht komen we daar na 11 uur onderweg te zijn geweest aan.

Mooie hike? Jazeker. Uitdagend? Jazeker. Naar onze zin gehad? Jazeker!