Marokko Toubkal Winter

Tijdens deze 8-daagse winterreis maken we een pittige trektocht door het massief van de Toubkal. 

Veel leesplezier met het reisverslag van Twan.

Nadat we gisteren de groep compleet hadden en we nog even van de drukte en de charme van het Djemna-El-Fnaa plein in Marrakech hebben genoten, rijden we nu de laatste haarspeldbochten omhoog naar het bergdorp en tevens wintersportplaats van Marokko, het op ongeveer 2600m hoge gelegen Oukaïmeden. Vier jaar geleden kwam ik hier aan met een groep in diepe sneeuw, en stonden er kleine stalletjes met de verhuur van ski’s en skischoenen. Wat een verschil met dit jaar want nu schijnt er een zonnetje en lopen zwerfhonden nieuwsgierig en bedelend om ons heen in het droge stof en zand. Vanaf hier start onze trek, langzaam omhoog  en over de pas Tizi-n-Eddi (2960m) met mooi uitzicht over de vallei van Imenane met kleine en afgelegen Berberdorpjes. Door de afwezigheid van sneeuw is het lopen aangenaam en maken we goede wandelkilometers en na een korte stoffige zigzag omlaag, draait de route naar het oosten en zien we beneden ons Tacheddirt (2400m) liggen, onze bestemming van vandaag waar we twee nachten in een comfortabel Berberhuis zullen overnachten. We worden welkom geheten door de crew en al gauw word een heerlijke verse lunch op tafel gezet op het zonnige balkon, vanwaar we prachtig uitzicht hebben op het karakteristieke dorpje.

De volgende morgen staat de wekker vroeg want vandaag klimmen we omhoog voor een mooi uitzicht over het oostelijke Toubkal massief en de geïsoleerde en afgelegen vallei van Tifournate. Ons acclimatisatiedoel van vandaag is de top van de 3877m hoge Bou Iguenounane. Onder het licht van de hoofdlampjes klimmen we een redelijk steil couloir in en volgen langzaam in de klimmende voetstappen van onze Marokkaanse gids Omar. Na aan kleine anderhalf uur begint langzaam de zon op te komen en klimmen we het licht in. Het is een pittige klim en vooral voor onze Nederlandse wandelbenen is het op sommige stukken hijgend omhoog. Maar het uitzicht om ons heen is zoveel belovend en belonend en na ruim 4½ uur klimmen, klauteren en wandelen we het laatste stuk in de zon over de brede graat naar het hoogste punt. De top ! De groep is vermoeid maar blij met dit eerste hoogtepunt van de reis en een stukje onder de top zoeken we een fijne plek tussen de rotsen in de zon voor een langere lunch met vers brood en blikjes tonijn. 

Da afdaling blijkt niet minder pittig dan de klim omhoog. De zon heeft zijn kracht terug gevonden en samen met de vermoeidheid van de pittige dag gaat de groep iets langzamer. Met name in een lastige traverse in de wand, maar waar we allemaal prima door komen, hier en daar een ondersteuning van Omar of onze wandelstokken. We traverseren naar de Tizi Tacheddirt pas op 3260m, waar we na ruim 8½ uur aankomen en bij de grote rots wederom een korte pauze pakken. De vermoeidheid van de klim begint nu pas echt te voelen, en hoewel nog een heel stuk, is de afdaling van de pas over een breder en eenvoudig pad. Terug bij het Berberhuis kijken we hongerig uit naar het avondeten waar we opnieuw verwend worden met heerlijke tajine en verse groente.

Dag 4 gaan we op weg naar Aroumd, een klein bergdorpje wat boven Imlil tegen de heuvels geplakt lijkt te zijn. Vanaf Tacheddirt loopt het pad eerst door de smalle oude lemen straatjes van het bergdorpje, om dan via een goed pad bovenlangs het dal te lopen, langs en door de dorpjes  Ouanskra, Tamgaist waarbij we op verschillende stukken comfortabel langs een drainagekanaal lopen. Hoewel de benen vermoeid zijn na de klim van gisteren, is het vandaag heerlijk wandelen en omdat het zonnetje nog verscholen gaat achter de hoge pieken word er gezellig gekletst in de groep en genieten we van deze geweldige omgeving. In de verte kunnen we al van ver de Tizi n'Tamatert pas (2,280m) zien, met daaraan vastgeplakt de markant spitse top, die nu al het eerste zonlicht pakt, van de Talamrout (2726m). Op de pas is een klein winkeltje en terras waar onze ezeltjes en keukencrew al gearriveerd zijn. Terwijl zij het kleine keukentje induiken om ons straks wederom weer te verwennen met een heerlijk verse lunch, klimmen wij naar de zonnige top van de Talamrout. De klim is eenvoudig en ontspannen maar het uitzicht vanaf de kleine top is meesterlijk. In de verte zien we Imlil en Amroud al liggen, en hogerop krijgen we zicht op de rauwheid van het Toubkal-massief. Na de lunch is het nog geen vijf kilometer wandelen naar Imlil, waar we in de drukke winkelstraatjes op zoek gaan naar zonnebrandolie en ondertussen ook nog even van een mierzoete thee genieten in een theehuis, voordat we het laatste stukje omhoog en verder klimmen naar ons overnachtingsadres in Amroud. Opnieuw een fijne plek om te overnachten en op het terras genieten we van de laatste zonnestralen van vandaag en van popcorn en biscuits. In de avond koelt het snel af maar de warme douche en de overdreven dikke dekens in het huis maken meer dan goed.

De volgende dag gaat het alleen maar omhoog en klimmen we naar de Refuge du Toubkal op 3207m. Het pad is overal prima hier want iedere dag gaan klimmers, toeristen en ezeltjes en hun begeleiders omhoog. De afstand is ongeveer 12km met een stijging van ruim 1200m, maar de groep voel zich zoek en ontspannen klimmen we verder. Onderweg passeren we een paar keer wat toeristenstalletjes waar je souvenirs kan komen of heerlijk verse sinaasappelsap. Na ongeveer 2 uurtjes komen we in het kleine Sidi Chamarouch, wat al jaren onveranderd lijkt te zijn en de groep stopt voor thee (en al wat onderhandeld word over souvenirs). Bijna 3 uur later passeren we 3000m grens en omdat het dit jaar uitzonderlijk droog is, kunnen we tot de hut makkelijk lopen en ook de ezels worden niet gehinderd door diepe sneeuw, wat in sommige jaren het geval kan zijn.
We nemen onze intrek in de hut op een van de slaapzalen en genieten van de laatste zon buiten de hut. 

Morgen vroeg op voor de topbeklimming van de Toubkal. Vanavond vroeg in de slaapzak en hopelijk slapen we vannacht door en word er niet te veel gesnurkt! De volgende ochtend is het nog donker als we met hoofdlampjes op pad gaan naar het hoogste punt van Marokko. We zijn fit na de afgelopen dagen en het tempo is goed. Van de hut naar de top zijn ruim 900 hoogtemeters maar ook hier zijn de paden goed en de afwezigheid van sneeuw dit jaar maakt dat we snel hoogtemeters maken. Omhoog, omhoog en wederom verder en dan is daar eindelijk ons doel.

De 4167m hoge top van de Toubkal, het allerhoogste punt, opvallend gemarkeerd door een grote ijzeren driepoot, door de Fransen al in 1931 als baken op de top gezet. We kijken uit over de valleien en maken de ene topfoto na de andere. We hebben ons hoofddoel van onze reis bereikt en voor sommige is dit zowel letterlijk als figuurlijk het hoogtepunt van deze reis. Voor de afdaling traverseren we over de berg en dalijk aan de andere kant af, een route die door de meeste groepen niet gevolgd word, en het dus veel rustiger is en we de berg voor onszelf hebben. Onderweg omlaag passeren we de wrakresten van een Portugees vliegtuig wat hier meer dan 50 jaar geleden neerstortte, wat de afdaling en de omgeving nog interessanter maakt. Terug bij de hut heeft onze geweldige keukencrew verse pannenkoeken gemaakt die we buiten in het zonnetje genieten. Morgen gaan we opnieuw omhoog om de 4000-ers van de Timesguida (4088m) en Ras-n-Ouanoukrim (4083m) te beklimmen, alvorens we in een lange afdaling terug naar Amroud wandelen, waar het transportbusje op ons wacht om ons terug naar Marrakech te wachten, waar we dan nog een keer van de drukte en gezelligheid van de stad kunnen genieten en waar de verhalen en de herinneringen aan deze geweldige reis al losbarsten en gedeeld worden in de hechte groep die we afgelopen week zijn geworden. 

Wil jij ook dit geweldige avontuur beleven en de hoogste toppen van Marokko beklimmen? Geef je interesse aan bij Nunatak en ga de volgende keer mee!

Twan van Bakel - Reisleider Nunatak